Η Γιουγκοσλαβική Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια κατατάσσει τους προγόνους των σημερινών κατοίκων της πΓΔΜ ως Σλάβους, ανθρώπους των πρώτων Σλαβικών φυλών των Βερεζίτοι, Δραγουβίτοι, Σμόλιανοι, Ρίνχινοι, Βελεγιζίτοι και άλλων, οι οποίοι κατέφτασαν στην περιοχή τον έκτο αιώνα μ.Χ.Μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Η ιστορία των Σλάβων της πΓΔΜ είναι συνδεδεμένη με την ιστορία της Βουλγαρίας μέχρι το έτος 1913, διότι αυτοί οι δύο λαοί άρχισαν να εξελίσσονται μαζί τυχαίως, αλλά αναγκάστηκαν να χωρίσουν λόγω πολιτικής. Ο Σλαβικός πληθυσμός της σημερινής πΓΔΜ δεν έχει τίποτε κοινό με τους αρχαίους Μακεδόνες. Αυτοί είναι απλώς ΣΛΑΒΟΙ.
Οι νότιοι Σλάβοι λεγόταν Venedi, αλλά οι Βυζαντινοί μετέτρεψαν το όνομά τους σε Sklavini όταν αποδήμησαν στη νοτιότερη περιοχή των Βαλκανίων. Αυτό έγινε διότι οι Σλάβοι εδραίωσαν συμμαχίες, ή συνδέσμους αναμεταξύ τους οι οποίες ονομαζόταν ‘sklavinije’. Οι νεοσύστατοι αυτοί σύνδεσμοι κυβερνιόταν με μια κανονική ιεραρχία πριγκίπων, όπως ο Χάτσον, ο Άκαμιρ, και ο Πέρβουδ. Στα μέσα του πέμπτου αιώνα μ.Χ. οι Νότιοι Σλάβοι διάβησαν τά Καρπαθία Όρη και εγκαταστάθηκαν στην πρώην Ρωμαϊκή επαρχία, την γνωστή Πανονία, (σημερινή Ουγγαρία) και στην Δακία (σημερινή Ρουμανία). Ως φαίνεται οι πρώτες Σλαβικές και Ουνικές (Τουρκικές) φυλές των Βουλγάρων άρχισαν να κάνουν μαζί εφόδους εναντίον Βαλκανικών περιοχών τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. Στην αρχή λήστευαν την ύπαιθρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετά γύριζαν στη βάση τους.
Εγκαταστάσεις διαρκείας από τους Σλάβους στην Μακεδονία άρχισαν στο τέλος του έκτου αιώνα. Στα μέσα του εβδόμου αιώνα επτά Σλαβικές φυλές είχαν σχηματίσει δεσμούς αναμεταξύ τους: ήταν οι Δραγουβίτοι, οι Βερεζίτοι (Βερσιάτσοι), οι Σαγουδάτοι, οι Ρίνχινοι, οι Στρυμόνιοι (Στρούμλιανοι), οι Σμόλιανοι, οι Βελεγεζίτοι και άλλοι. Οι Σλαβικές αυτές φυλές έγιναν ένας σπουδαίος πολιτικός και εθνικός παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας των Βαλκανίων. Αυτοί είναι οι πρόγονοι του σημερινού πληθυσμού της πΓΔΜ και αρχικά κατοικούσαν στην περιοχή από το Νέστο ποταμό μέχρι τη Θεσσαλία και από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα όρη Σαρ, Ρίλα και Οσογκόβσκα.
Στην οροσειρά της Ροδόπης εγκαταστάθηκαν οι Σμόλιανοι και ένα μέρος των Δραγουβίτοι. Οι Σαγουδάτοι και οι υπόλοιποι Δραγουβίτοι εγκαταστάθηκαν στα βόρεια της Θεσσαλονίκης. Οι Στρυμόνιοι προτίμησαν τις πεδινές περιοχές του Στρυμόνα ποταμού. Οι Ρίνχινοι κατέληξαν στη Χαλκιδική και μερικοί απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν στο Όρος του Άθω. Στην περιοχή της Οχρίδας και της Πρέσπας εγκαταστάθηκαν οι Βερσιάτσοι μαζί με τους Βελεγεζίτοι. Υπήρχαν ακόμη μερικές φυλές, όπως οι Τιμότσανοι, οι Αβοδρίνοι και οι Μοράβλιανοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο νότιο μέρος της σημερινής Σερβίας και αργότερα ενσωματώθηκαν με τον Σερβικό Έθνος. Οι Τιμότσανοι έζησαν στα πεδινά μέρη του Τίμοκ ποταμού, οι Αβοδρίνοι κατοίκησαν στην δυτική πεδιάδα του ποταμού Τίμοκ και οι Μοράβλιανοι προτίμησαν την περιοχή του ποταμού Μοράβα, στο κέντρο της σημερινής Σερβίας που λέγεται Σουμαδία. Με την πάροδο του χρόνου ο αποκλεισμένος Θρακο-Ιλλυρικός πληθυσμός εκδιώχθηκε στις ορεινές περιοχές ή αργότερα αφομοιώθηκε από τις Σλαβικές φυλές.
Ο Ελληνικός πληθυσμός όμως επειδή είχε δυνατούς δεσμούς με την πολιτιστική του κληρονομιά, διατήρησε την ελληνική του συνείδηση και δεν αφομοιώθηκε με τις Σλαβικές φυλές. Οι περιοχές λοιπόν με γερή Ελληνική παρουσία παρέμειναν Ελληνικές. Έτσι, αν και υπήρχαν Σλαβικά και Βουλγαρικά στοιχεία στην Μακεδονία και στη Θράκη ο κύριος πληθυσμός ήταν Ελληνικός. Οι Ιλλυρικές περιοχές της σημερινής Αλβανίας και των γειτονικών τόπων παρέμειναν απρόσιτες από τους Σλάβους και Βουλγάρους.
Λοιπόν, αυτοί είναι οι Σλάβοι κάτοικοι της πΓΔΜ. Αυτό που πραγματικά προκαλεί ενδιαφέρον όμως στην όλη υπόθεση, είναι πως λίγοι απ’ αυτούς τους ίδιους ξέρουν την ιστορία τους. Και αυτοί που την ξέρουν δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν την προσωπική τους ασφάλεια και το στίγμα του «προδότη». Το γεγονός πως αξιόλογοι πολίτες του πΓΔΜ, όπως ο πρώην Πρόεδρος Κίρο Γκλίγκοροφ, η πρώην Πρέσβης της πΓΔΜ στην Ουάσιγκτον Λιούμπιτσα Ατσέφσκα και ο πρώην Πρέσβης του πΓΔΜ στον Καναδά, Γυόρδαν Βεσελίνοφ έχουν παραδεχτεί ότι είναι απόγονοι των πρώτων Σλαβικών φυλών.
26 Φεβρουαρίου 1992: Ο Πρόεδρος της πΓΔΜ, Κίρο Γκρηγκόροφ σε μια συνέντευξή του με τον Οργανισμό Πληροφοριών Αλλοδαπών, της Ανατολικής Ευρώπης, είπε: "Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον έκτο αιώνα. Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων."
22 Ιανουαρίου 1999: Η Πρέσβης της πΓΔΜ στην Washington D.C., κυρία Λιούμπιτσα Ατσέφσκα, σε μια ομιλία της επί της πρόσφατης καταστάσεως στα Βαλκάνια , τόνισε: "Δεν απαιτούμε να μας αναγνωρίζουν ως απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εμείς είμαστε Σλάβοι και μιλούμε μια Σλαβική γλώσσα. Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος εμπορικός συνέταιρος της πΓΔΜ και ο ύπ' αριθμόν ένα "επενδυτής".
24 Φεβρουαρίου 1999: Ο Πρέσβης της πΓΔΜ στον Καναδά Γυόρδαν Βεσελίνοφ, σε μια συνέντευξή του με την εφημερίδα "Πολίτης της Οτάβας", παραδέχτηκε: "Εμείς δεν έχουμε συγγένεια με τους βόρειους Έλληνες οι οποίοι έχουν αποδώσει ηγέτες σαν τον Φίλιππο και τον Μέγα Αλέξανδρο. Είμαστε Σλάβοι και η γλώσσα μας συγγενεύει στενά με τη Βουλγαρική. Υπάρχει μια σύγχυση με την ταυτότητά μας."
29 Δεκεμβρίου 2001: Μόλις πρόσφατα ο Υπουργός Εξωτερικών της πΓΔΜ Σλομπόταν Τσάσουλε, σε συνέντευξή του με την εφημερίδα Ουτρίνσκι ανέφερε στον Βούλγαρο Υπουργό Εξωτερικών, Σολομών Πάσι ότι "ανήκουν στην ίδια Σλαβική φυλή".
Και εδώ τίθεται το ερώτημα, που κανείς δεν έχει θέσει: "γιατί τότε ο παροξυσμός με το όνομα;" Οι μόνοι που πιστεύουν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων είναι αυτοί που έχουν λάβει την μόρφωσή τους απ' το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα του "Τιτοϊκού Σχολείου Ιστορίας" κάτω από την αιγίδα της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας.
6. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Οι δικοί μας πρόγονοι είναι οι εξ αρχής Μακεδόνες, οι Έλληνες Μακεδόνες, οι οποίοι αφίχθηκαν στην περιοχή γύρω στα 2000 π.Χ. Οι Έλληνες Μακεδόνες ήταν οι απόγονοι των Ηρακλήδων και γνωρίζουμε πως οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μέρος από έναν μεγαλύτερο όμιλο Ελλήνων, ο οποίος όμιλος έφτασε στην περιοχή της σημερινής Καστοριάς (Ορεστιάδος), μαζί με τους Δωριείς, τους Αιτολείς και Ακαρνανούς γύρω στο 2000 π.Χ. Ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας, περιγράφει πολύ προσεχτικά τις περιπλανήσεις αυτού του μεγάλου ομίλου, οι οποίες διάρκεσαν 800 ολόκληρα χρόνια. Ο όμιλος τελικά χώρισε σε τρεις μικρότερες ομάδες. Αμέσως μετά τον Τρωικό Πόλεμο, η πρώτη ομάδα κάτω από την ηγεμονία του Δώρου, εγκαταστάθηκε στην Πελοπόννησο, και οι Αιτωλείς και Ακαρνανοί πήγαν προς τα νότια του Ελλαδικού χώρου (εξ ου και Αιτωλοακαρνανία). Και τελικά η τρίτη ομάδα, αφού εξεδίωξε τους Φρύγους, ίδρυσε το Μακεδονικό Βασίλειο στην καμπύλη του Αλιάκμονα ποταμού. Ο πρώτος Μακεδόνας βασιλιάς ήταν ο Καρανός, ο οποίος ηγεμόνευσε μεταξύ 813 και 786 π.Χ. Τα ευρήματα των τελευταίων αρχαιολογικών ανασκαφών στον τάφο του Βασιλιά Φιλίππου (πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου), στη Βεργίνα, και τελευταία η ανακάλυψη υπολειμματικών μνημείων του Μυκηναϊκού Πολιτισμού από τα 600 π.Χ., προσθέτουν στην αδιαπραγμάτευτη απόδειξη περί της Ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν τόσο Έλληνας, όσο και οι Έλληνες της νότιας περιοχής της Ελλάδας, μιλούσε την ίδια γλώσσα με αυτούς, λάτρευε τους ίδιου θεούς και ένωσε όλους τους Έλληνες εναντίον των κοινών εχθρών τους, των Περσών. Αυτός ήταν που μετέδωσε την Ελληνική γλώσσα και πολιτισμό στα πέρατα της γης, αφήνοντας πίσω του, κατά τη διάρκεια της τόσο μικρής ζωής του, τίποτε άλλο από Ελληνικά ίχνη.
Ο Ηρόδοτος, (Ιστορίες, 9.45) αναφέρεται στα λόγια του Αλεξάνδρου 1ου, του Αμύντα: "Άνδρες Αθηναίοι…αν δεν είχα στην καρδιά μου το συμφέρον της Ελλάδας δεν θα είχα έρθει να σας το πω. Αλλά και η δική μου καταγωγή είναι Ελληνική, και δεν θα ήθελα εκουσίως να δω την Ελλάδα να ανταλλάσσει αντί ελευθερίας την σκλαβιά…Εάν επιτύχετε σ' αυτό τον πόλεμο, μην ξεχνάτε να κάνετε κάτι και για την δική μου ελευθερία. Σκεφθείτε τον κίνδυνο που αντιμετώπισα με τον ζήλο μου προς το Ελληνικό θέμα, να σας γνωστοποιήσω τις προθέσεις του Μαρδόνιου, και να σταματήσω μια δυσάρεστη για σας έκπληξη από τους Βαρβάρους. Είμαι ο Αλέξανδρος, ο Μακεδόνας."
Ο Ισοκράτης (Προς Φίλιππο 127) γράφει: "…Να θεωρείς όλη την Ελλάδα για πατρίδα σου, όπως και ο ιδρυτής του γένους σου…"
Το 324 π.Χ. και εφ' όσον η αυτοκρατορία του είχε πλέον εδραιωθεί, ο Μέγας Αλέξανδρος όρκισε τους αξιωματούχους και στρατιώτες της κοινοπολιτείας του. Ο όρκος επίσης απευθυνόταν σε όλες τις φυλές που υπήρχαν στην αυτοκρατορία του, δόθηκε δε στην Όπη, κοντά στη Βαβυλώνα και μας τον μετέφερε ο φιλόσοφος Ερατοσθένης. Από τον όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο υπερήφανος ήταν ο Αλέξανδρος για την Ελληνικότητά του.
"Σας εύχομαι, τώρα που τέλειωσαν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονιασμένος, για την κοινή προκοπή. Θεωρείστε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξάρτητα φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και σε βαρβάρους. Δεν μ' ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω μ' ένα μόνο κριτήριο - την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας, και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δε θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό Κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό Πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη συζωή που κάνουν τ' αδέλφια στην οικογένεια. Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε απλά μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι, όλοι συνεταίροι. Όσο περνάει απο το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι. Τον όρκο που δώσαμε με τη σπονδή απόψε κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης." Αλέξανδρος Ι - Όπις (324 π.Χ.)
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η περιοχή της Μακεδονίας υπέστη πολλές κατοχές από διάφορους κατακτητές. Αλλά ακόμα και κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την οποία επακολούθησε η Βυζαντινή Εποχή - μια περίοδος που κράτησε σχεδόν χίλια χρόνια - αυτή λοιπόν η Ρωμαϊκή περιοχή, με πρωτεύουσα τη Βασιλεύουσα (Κωνσταντινούπολη) και τη Θεσσαλονίκη ως πολιτιστικό και εμπορικός κόμβο της Αυτοκρατορίας, παρέμεινε πάντοτε Ελληνική. Άλλωστε στην εποχή του Ιουστινιανού, υιοθετήθηκε η Ελληνική γλώσσα ως η επίσημη γλώσσα της Αυτοκρατορίας, αντικαθιστώντας τη Λατινική. Μπορεί οι Ρωμαίοι να ήρθαν σαν κατακτητές, αλλά κατακτήθηκαν από τον Ελληνικό πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας ήταν διαχωρισμένη σε τρεις διοικητικές περιοχές οι οποίες λεγόταν Βιλαέτια. Κάθε Βιλαέτι χωριζόταν σε μικρότερες περιοχές που λεγόταν σαντζάκια και με τη σειρά του κάθε σαντζάκι χωριζόταν στις κάζες. Έτσι κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρχαν τρία βιλαέτια που περιείχαν, αλλά δεν περιόριζαν την περιοχή της γεωγραφικής Μακεδονίας. Ένα Βιλαέτι ήταν του Μοναστηριού με πρωτεύουσα την πόλη του Μοναστηριού (σημερινή Μπίτολα της πΓΔΜ). Το άλλο ήταν το Βιλαέτι του Κοσόβα, με πρωτεύουσα την πόλη Πρίζρεν (σημερινό Κοσσυφοπέδιο). Το τρίτο ήταν το Βιλαέτι της Σελανίκ με την Σελανίκ για πρωτεύουσα ( σημερινή πρωτεύουσα της Ελληνικής Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη). Η περιοχή αυτή περιείχε μέρος της Ελληνικής Μακεδονίας, μέρος της πΓΔΜ και μέρος της νότιο-δυτικής Βουλγαρίας.
Μετά την πτώση της Οθωμανικής Τουρκίας και με τους όρους της Συνθήκης του Βουκουρεστίου το 1913, η Ελλάδα έλαβε το νότιο μέρος της γεωγραφικής Μακεδονίας, η Σερβία το βόρειο και η Βουλγαρία πήρε ένα μικρό κομμάτι της νότιο-δυτικής γεωγραφικής Μακεδονίας. Οι Σέρβοι ονόμασαν την δική τους περιοχή Νότιο Σερβία και αργότερα την μετονόμασαν Βάρδαρσκα Μπανοβίνα και αυτή η περιοχή περιείχε ολόκληρο το κομμάτι της πΓΔΜ, το Κόσοβο και μέρος της σημερινής νότιο-ανατολικής Σερβίας.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στον Ελλαδικό χώρο, η οποία διάρκεσε τετρακόσια χρόνια, οι Έλληνες συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Μακεδονίας, δεν έχασαν ποτέ την Ελληνική τους συνείδηση. Είκοσι γενεές Ελλήνων μπόρεσαν να διατηρήσουν την γλώσσα τους, την θρησκεία τους και το πιο σημαντικό, την Ελληνική τους συνείδηση κάτω από τις πιο αντίξοες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ένα σκλαβωμένο έθνος. Η Νότια Ελλάδα επαναστάτησε το 1821 και το 1832 απελευθερώθηκε από τον Τουρκικό ζυγό και στην περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13, η Ελλάδα απελευθέρωσε και την Μακεδονία.
7. Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ πΓΔΜ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Αν ολόκληρη η περιοχή της πΓΔΜ ανήκε στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας, τότε η χώρα αυτή θα είχε ένα κάποιο νόμιμο αίτημα να αποκαλεστεί "Μακεδονία". Αλλά ολόκληρη η περιοχή δεν ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας. Παραπάνω από 90% της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας κείτεται έξω από τα σύνορα της πΓΔΜ και λιγότερο από το 1/5 της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας βρίσκεται μέσα στα σύνορα της χώρας αυτής. Η πΓΔΜ είναι καθαρά Σλαβική περιοχή.
Εάν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της πΓΔΜ ήταν Έλληνες, τότε το κράτος αυτό θα είχε νόμιμο αίτημα να ονομαστεί "Μακεδονία". Αλλά οι κάτοικοί του δεν είναι Έλληνες. Ο Ελληνικός πληθυσμός στην πΓΔΜ είναι μια πολύ μικρή μειονότητα. Επίσημα δεν υπάρχει.
Λοιπόν, από πού προέρχεται αυτή η απαίτηση της πΓΔΜ να αποκαλεστεί Μακεδονία; Δεν υπάρχουν βάσεις που να στηρίζουν τις αιτήσεις ούτως ώστε η χώρα αυτή να χρησιμοποιήσει ένα όνομα που να περιέχει τον όρο "Μακεδονία".
Αν κάποιος λαός θα μπορούσε να ονομαστεί Μακεδονικός, αυτός ο λαός είναι ο Ελληνικός Μακεδονικός λαός, ο οποίος προέρχεται από τους αρχαίους Μακεδόνες.
Ακόμη και αν ο υπόλοιπος κόσμος τους αναγνωρίσει ως Μακεδόνες και η Ελλάδα δεν τους αναγνωρίσει, τότε ΔΕΝ είναι Μακεδόνες, και οι Σλάβοι το ξέρουν αυτό αρκετά καλά.
8. ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΕΠΟΝ ΟΝΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ πΓΔΜ
Το έδαφος της πΓΔΜ ποτέ δεν περικλειόταν στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας, εκτός από ένα πολύ μικρό κομμάτι. Επιπλέον το κράτος αυτό δεν υπήρχε πριν το 1944 όταν ο Μάρσιαλ Τίτο το δημιούργησε ως μια από τις περιοχές που αποτελούσαν την κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. Η πΓΔΜ, έχοντας μόνον τα 10% της αρχαίας γεωγραφικής Μακεδονίας και απαιτώντας την εθνικότητα και τον πολιτισμό της Μακεδονίας γίνεται ένα γελοιώδες και εκνευριστικό θέμα για αυτούς που μένουν στα λοιπά 90% της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας. Εξ άλλου εφ' όσον αυτά τα 10% αποτελούν μόνον το 1/5 ολοκλήρου του εδάφους της πΓΔΜ, αποκαλώντας ολόκληρη τη χώρα "Μακεδονία", είναι γελοιώδες και εκνευριστικό για τους ίδιους τους κατοίκους των λοιπών 4/5 του κράτους των Σκοπίων.
Επομένως το πιο λογικό για την πΓΔΜ θα ήταν να αλλάξει το όνομα στο όνομα που έφερε πριν το 1944, δηλαδή (Βαρδάρσκα) Δημοκρατία της Βαρδάρσκα, ή Δημοκρατία Βαρδάρ. Μια τέτοια προϋπόθεση θα αποτελούσε ενοποιητικό κρίκο για τις διάφορες κομματικές φατρίες στην πολυεθνική αυτή χώρα. Θα εξάλειφε τη διαμάχη για το όνομα με την γειτονική της χώρα και θα τοποθετούσε τους κατοίκους της πΓΔΜ στην οδό προς το καλύτερο, διότι μόνον έτσι θα μπορέσουν να υιοθετήσουν την δική τους ταυτότητα, εθνικότητα, πολιτιστική κληρονομιά και πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια!
Στην πραγματικότητα ο όρος "Μακεδονία" επίσημα χρησιμοποιούταν στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας από τις 30 Απριλίου του έτους 1944. Τώρα όμως η πΓΔΜ ως ανεξάρτητη χώρα θα απαιτήσει, όπως και στο παρελθόν, αποκλειστικότητα του ονόματος "Μακεδονία" και παράγωγων του. Η χώρα αυτή, η οποία επιθυμεί να ονομάζεται "Μακεδονία" θέλει αποκλειστικά δικαιώματα στο όνομα "Μακεδονία" και στα παράγωγά του. Ο κίνδυνος εδώ κείτεται στο γεγονός πως η πΓΔΜ μπορεί κάλλιστα να βρει "προστάτες" οι οποίοι θα την "βοηθήσουν" να απαιτήσει τη γειτονική Μακεδονική περιοχή, με λάφυρο τη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της Ελληνικής Μακεδονίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κάτοικοι της πΓΔΜ και οι συμπατριώτες τους της Διασποράς επιμένουν στο όνομα "Μακεδονία", αν και αξιόλογοι και διαπρεπείς πολίτες της χώρας τους ομολογούν πως είναι Σλάβοι.
Το ζήτημα που θα πρέπει οπωσδήποτε να απασχολεί την Ελλάδα δεν αφορά μόνον το θέμα της ονομασίας της νεοσύστατης χώρας. Εάν η πΓΔΜ υιοθετήσει ένα σύνθετο όνομα που θα περιέχει το όνομα "Μακεδονία", ή και παράγωγα του ονόματος, ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα εκτιμήσει το γεγονός πως το όνομα, ή μέρος του συνθέτου ονόματος δεν μπορεί να μεταφραστεί στα Σλαβικά. Το όνομα "Γιουγκοσλαβία" στα Σέρβο-Κροατικά μεταφράζεται σε "Νότια Σλαβία". Στην περίπτωση που θα υπάρξει σύνθετο όνομα στην ονομασία της πΓΔΜ μέρος του ονόματος θα παραμείνει με δίχως μετάφραση και επομένως το πρώτο σύνθετο του ονόματος θα εξαφανιστεί όταν η μελάνη είναι ακόμη νωπή.
Το όνομα "Μακεδονία" όμως είναι μέρος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς των Ελλήνων. Η ιστορία της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου και του ονόματός της, δεν ήταν, δεν είναι και ΠΟΤΕ δεν θα γίνουν διαπραγματεύσιμα στοιχεία για οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στην υφήλιο.
Αναδημοσιευση:
πηγη:greece.org/themis/macedonia/historgr.htm
